Iggy Popพึ่งพาความเมตตาของคนแปลกหน้าเสมอ ฟัง “Every Loser” อัลบั้มใหม่ของอวาตาร์การาจพังค์กับโปรดิวเซอร์เมกะวัตต์และนักดนตรีหลายคนที่ผันตัวเป็นเจ้าสัวค่ายเพลงAndrew Wattมือเบส Guns N’ Roses Duff McKagan และมือกลอง Red Hot Chili Peppers Chad Smith
เช่นเดียวกับผลงานชิ้นเอกของ Pop ร่วมกับโปรดิวเซอร์และผู้แต่งเพลง David Bowie (“The Idiot,” “Lust for Life,” “Blah-Blah-Blah”) ผลงานที่ Chris Stein อำนวยการสร้าง “Zombie Birdhouse” และ Josh Homme ร่วมงานกับ “Post Pop” โรคซึมเศร้า” อัลบั้มเดี่ยวที่ตรงไปตรงมาและตรงไปตรงมาของ Iggy เปี่ยมไปด้วยพลังที่ตื่นตาตื่นใจและความคิด (เก่า) ใหม่ มันมีความคลั่งไคล้และความฉุนเฉียวที่ Pop จะได้รับจากเพื่อนศิลปินที่บูชา Ig เท่านั้น และผู้ที่พยายามส่งต่อวาระของเขาด้วยไหวพริบ เนื้อเพลงเสียดสี และเสียงแหบพร่าอารมณ์แปรปรวน (น่าสมเพชแค่ไหน ประโยคดุๆ ประโยคแรกที่เราได้ยินใน “Every Loser” คือ “Got a dick and two balls, that’s more than you all.” Classic Iggy.)
วัตต์ (ผู้ชนะรางวัลแกรมมี่อวอร์ดสาขาโปรดิวเซอร์แห่งปี 2021 จากผลงานร่วมกับ Ozzy Osbourne, Miley Cyrus, Dua Lipa และ Post Malone) รู้วิธีเลือกระหว่างเพลงร็อคกับเพลงที่ยากที่สุด มอบจังหวะหนักแน่นและความเย้ายวนเป็นประกาย การเปิดตัวค่ายเพลง Gold Tooth ของเขาในมหาสมุทรแอตแลนติกร่วมกับ Pop และต่อย “Every Loser” ด้วยพลังที่อ่อนเยาว์ ทุกคนคือผู้ชนะ วัตต์ได้รับเครดิตพังก์ และอิกกี้ได้เพื่อนร่วมเล่นใหม่ (รวมถึง ท ราวิส บาร์เกอร์และเทย์เลอร์ ฮอว์กินส์ ) เพลงอัลต์ร็อกแนวโอคูแรนต์ที่เป็นที่ต้องการอย่างมากที่เหนือกว่าเพลงแจ๊ซแบบเคน นอร์ดีน และท่วงทำนองที่ตึงเครียดซึ่งใช้เสน่ห์ประหลาดของเขา
“เด็กชายที่ถูกลืมมากที่สุดในโลก” ตอนนี้อายุ 75 ปี ผมหงอกสีน้ำตาลอมเหลือง เพิ่งได้ชุดเด็กดีทรอยต์คืนมาให้เขา พลังดิบที่ทำให้ Stooges คำรามด้วยความคลั่งไคล้ – 11 เพลงใน- ระดับความเข้มข้น 36 นาที
เว้นเสียแต่เสียงพูดแวดล้อมที่ดูวู่วามเล็กน้อย “Every Loser” เปลี่ยนจากเพลงเมทัลอย่างเช่น “Frenzy” — โดย Iggy ร้องเพลงที่ดีที่สุดสำหรับเด็กและเยาวชน ซึ่งสนับสนุนโดยกลุ่มนักร้องประสานเสียงแนวเด็ก ไปจนถึงการร้องแบบริฟฟ์หนักๆ เพลงร็อกจังหวะกลางๆ เช่น “Strung Out Johnny” ที่เสียงบาริโทนที่ดังกึกก้องของ Pop ทำให้แรงโน้มถ่วงเป็นที่รู้จัก
การร่วมเขียนกับวัตต์ดึงความเป็นนักประพันธ์เพลงห้วนๆ ออกมาในเพลง Pop ขณะที่ปล่อยให้บทบาทนักเขียนบทละครตามปกติของเขาฉายแววในสิ่งที่กลายเป็นการวิพากษ์วิจารณ์อย่างรวบรัดเกี่ยวกับวัฒนธรรมสื่อ รายการ “Morning Show” ที่เป็นลูกคลื่นช้าๆ พบว่าอิกกี้ส่วนตัวใช้ใบหน้าสาธารณะอย่างระมัดระวังในรูปแบบ Garbo-meets-Gaga ใน “ความคิดเห็น” ป๊อปพูดติดตลกเกี่ยวกับการขายตัวให้ฮอลลีวูด และการไปอวกาศก็ไม่ได้ดีไปกว่าการอยู่บนโลกที่สกปรก ก่อนที่จะพร่ำบ่นเกี่ยวกับการหาเนื้อคู่ในส่วนความเห็น ในช่วงที่เพลง “Neo Punk” โหมกระหน่ำ เขา nyah-nyah นักดนตรีรุ่นน้องที่คอยติดตามทุกการเคลื่อนไหวของเขา โดยหลอกล่อพวกเขาด้วยประโยคเช่น “ตามอารมณ์ฉันเป็นคนดัง / ฉันไม่ต้องร้องเพลง ฉัน ‘ได้รับการตีพิมพ์”
แกล้งคนหนุ่มสาวตามที่เขาทำได้ แต่ Iggy Pop ชอบเพื่อนร่วมงานของเขา นักร้องโน้มตัวทุกส่วนโค้งของเขา อ่านเนื้อเพลงที่เย็นยะเยือกและเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นในกีตาร์ที่หยาบกระด้างของผู้ร่วมเขียน Watt และไลน์เบสหนาๆ แกนจังหวะที่เร่งขึ้นของ McKagan และ Smith และมือกลองรับเชิญอย่าง Travis Barker พร้อมด้วยเพื่อนที่โดดเด่น เช่น Dave Navarro จาก Jane’s Addiction และ Eric Avery ทำให้พายุเฮอริเคนที่บินว่องไวโดยมี Iggy เป็นตา แต่ปล่อยให้เทย์เลอร์ ฮอว์กินส์ผู้ล่วงลับเป็นผู้จุดไคลแมกซ์ให้กับเพลงป็อปเรื่อง “The Regency” ที่ต่อต้านการสถาปนาสถาบัน
เปลี่ยนจากเพลงบัลลาดหม่นๆ หม่นๆ ไปสู่ความคลั่งไคล้ บทเพลงขับกล่อมด้วยทราย ไปสู่เพลงที่ขับกล่อมและเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ “The Regency” มีความยุ่งเหยิงแบบเมทัลลิกและพลังจังหวะของเพลง “Funhouse” ที่คดเคี้ยวและเปรี้ยวจี๊ดของ Stooges จากปี 1970 แต่ด้วยฮอว์กินส์ที่ขับเคลื่อน รถยนต์. แต่อย่าสับสนระหว่างการพูดจาโผงผางของ Iggy หรือละครเพลงที่ดุร้ายว่าเป็นการหวนคืนสู่ความห้าวหาญเหมือน Stooges และการประกาศสถาบันในเรื่องความคิดถึง
